Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/105

 Doktó spojrzał na chorego, a widząc, że chwilowo, dzięki prostracyi, w jaką zapadł, może go pozostawić na opiece młodego barona, podszedł żywo do Berty.
 — A więc — rzekł — skoro przekonaliśmy się, że jesteśmy ludźmi jednych zapatrywań, niech mi pani powie, jakie pani ma wieści?
 — Że księżna pani opuściła Maltę 21-go kwietnia, i że powinna była stanąć w Marsylii 29-go lub 30-go kwietnia. Dzisiaj mamy 6-ty maja: księżna już pewnie wylądowała, a na całem Południu wre powstanie.
 — I to wszystko, co pani wie? — spytał doktór.
 — Tak; wszystko — odpowiedziała Berta.
 — Nie czytała pani dzienników wieczornych z 3-go?
 Berta uśmiechnęła się.
 — Nie otrzymujemy gazet na zamku Souday — rzekła.
 — A więc — rzekł doktór — wszystko przepadło!
 — Jakto! wszystko przepadło?
 — Plany księżnej zupełnie zniweczone.
 — Ach Boże! co pan mówi?
 — Szczerą prawdę. Księżna, po szczęśliwej podróży na pokładzie „Carlo — Alberto“, wylądowała na wybrzeżu o kilka mil od Marsylii; tam czekał na nią przewodnik, który ją zaprowadził do domu samotnego, otoczonego lasami i skałami. Księżna miała tylko sześć osób ze osbą...
 — I cóż dalej, cóż dalej?...
 — Jedną z tych osób wysłała niezwłocznie do Marsylii, żeby donieść przywódcy spisku, że wylądowała i że czeka na wynik przyrzeczeń, które ją zwabiły do Francyi.
 — I cóż?
 — Wieczorem wysłaniec wrócił z kartką, wyrażającą księżnie powinszowania z powodu szczęśliwego przy-