Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/111

tunkiem do biednego Tinguy, i towarzyszyłem jej, nie chcąc, żeby była sama.
 — I dobrze pan uczynił — odparła Marya.
 — Cóż się stało, blondynko? — spytała Berta Maryi, opierając się na łęku jej siodła.
 — Stało się, że wszystko w Marsylii spełzło na niczem.
 — Wiem. Księżna odpłynęła.
 — Otóż to właśnie — mylne.
 — Jakto, mylne?
 — Tak, księżna oświadczyła, że skoro jest we Francyi, już jej nie opuści.
 — Naprawdę?
 — Tak, a w chwili obecnej jest w drodze do Wandei, jeśli już nie przybyła.
 — Skądże wiecie o tem?
 — Posłaniec przyniósł tę nowinę dzisiaj wieczorem do zamku Montaigu podczas zebrania i w chwili, kiedy wszyscy oddawali się rozpaczy.
 — Dzielna dusza! — zawołała Berta z zapałem.
 — Ojciec powrócił pełnym galopem do domu, a gdy się dowiedział, gdzie jesteś, rozkazał mi wziąć konie i jechać po ciebie.
 — Jestem i pędzę do domu! — rzekła Berta, wsuwając stopę w strzemię.
 — I cóż — spytała Marya — nie żegnasz się ze swoim biednym rycerzem?
 — Owszem.
 Berta wyciągnęła rękę do młodzieńca, który zbliżał się powoli i ze smutkiem.
 — Ach! panno Berto — szepnął, chwytając jej dłoń — jestem bardzo nieszczęśliwy!
 — A to z powodu? — spytała.
 — Bo nie jestem z waszych, jak pani powiedziała przed chwilą.