Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/13

cyi go opuściła; czciła swego Boga, gdy Paryż ogłosił, że Boga już niema; dzięki jej, wreszcie, Wandea zasłużyła na nazwę ziemi olbrzymów w historyi.
 Charette i la Bochejaquelein byli jedynymi prawie, którzy się utrzymali.
 Ale jeśli Charette miał żołnierzy, la Rochejaquelein nie posiadał ich już wcale.
 Stało się bowiem, że, gdy wielka armia pozwalała, się tępić w Mans, Charette, mianowany głównym dowódca, w dolnym Poitou, przy pomocy rycerza de Couëtu i Jolly’ego, zebrał armię nową.
 Charette na czele tej armii, zaś la Rochejaquelein, mając tylko dziesięciu ludzi, spotkali się w pobliżu Maulevrier.
 Tego samego dnia ośmiuset żołnierzy z armii Charette’a przeszło do la Roehejaquelein’a.
 Na widok la Roichejaquelein’a, Charette zrozumiał, że przybywa mu generał, nie zaś żołnierz; miał poczucie własnej wartości i nie chciał bynajmniej dzielić władzy wodza; pozostał chłodny i wyniosły.
 Zamierzał właśnie jeść śniadanie — nie zaprosił nawet la Rochejaquelein’a.
 Nazajutrz Charette rzekł do rywala:
 — Wyruszam do Mortagne; pan pójdzie za mną.
 — Dotychczas nie szedłem za nikim, byłem przyzwyczajony do tego, że inni szli za mną.
 I udał się w swoją stronę, pozostawiając Charette’a własnemu przemysłowi.
 Jego to śladami podążymy, albowiem on jest jedyny, którego ostatnie bitwy i egzekucja wiążą się z naszą opowieścią.
 Ludwik XVII nie żył, a 26 czerwca 1795 r. Ludwik XVIII ogłoszony został królem francuskim w kwaterze głównej w Belleville.