Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/134

 — Ma słuszność — rzekł Petit-Pierre.
 — Więc cóż począć?
 — I nie chodzi tylko o moją matkę — ciągnął dalej Michał.
 — O kogóż jeszcze?
 — Poczekaj! — rzekł młodzieniec, rzucając dokoła niespokojne spojrzenie — oddalmy się jeszcze od tego żywopłotu i od tych zarośli.
 — Do dyabła!
 — Chodzi o Courtin’a.
 — O Courtin’a,? a to co takiego?
 — Nie pamiętasz Courtin’a, dzierżawcy?
 — O! owszem! poczciwiec, który podzielał zawsze twoje zdanie, wbrew wszystkim a nawet wbrew twojej matce.
 — Właśnie! Otóż, Courtin, zaciekły zwolennik Ludwika Filipa, jest wójtem tutaj. Gdyby cię spotkał w polu nocą, w tym stroju, kazałby cię niezwłocznie aresztować.
 — Nad tem warto się zastanowić — odparł Henryk, poważniejąc. — Co o tem myśli Petit-Pierre?
 — Nie myślę nic, mój kochany Złoty Konarze; pozwalam ci myśleć za mnie.
 — Z tego wszystkiego wynika tedy, że zamykasz nam drzwi przed nosem? — rzekł Bonneville.
 — Cóż to was obchodzi — odparł baron Michel, którego oczy roziskrzyły się błyskiem nadziei — jeżeli wam otworzę inne, daleko bezpieczniejsze, niż drzwi zamku la Logerie?
 — Jakto! co to nas obchodzi? Obchodzi nas bardzo, przeciwnie! Cóż o tem powie mój młody towarzysz?
 — Powiem, że byleby jakiekolwiek drzwi się otworzyły, to wszystko, czego pragnę. Wyznaję, że upadam ze zmęczenia.