Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/135

 — A zatem proszę za mną — rzekł baron.
 — Poczekaj... Czy to bardzo daleko?.
 — Godzina drogi... mila i ćwierć zaledwie.
 — Czy Petit-Pierre czuje się na siłach? — spytał Henryk.
 — Petit-Pierre znajdzie siły — odparł mały wieśniak ze śmiechem. — Idźmy za baronem Michel.
 — Idźmy za baronem Michel — powtórzył Bonneville. — W drogę, baronie.
 I małe grono ruszyło w drogę. Zaledwie jednak przebyli pięćdziesiąt kroków, Bonneville położył dłoń na ramieniu Michała.
 — Dokąd nas prowadzisz? — spytał.
 — Bądź spokojny.
 — Pójdę za tobą, bylebyś mi przyrzekł dla mego przyjaciela, Petit-Pierre’a, który jest, jak widzisz, dosyć delikatny, dobrą wieczerzę i dobre łóżko.
 — Będzie miał to wszystko, co sam radbym módz mu ofiarować: najlepsze potrawy ze spiżarni, najlepsze wino z piwnicy, najlepsze łóżko w zamku.
 I znów ruszyli w drogę.
 — Biegnę naprzód, żebyście nie czekali — odezwał się nagle Michał.
 — Chwilkę — rzekł Henryk — dokąd biegniesz?
 — Do zamku Souday.
 — Jakto! do zamku Souday?
 — Tak; wszak znasz zamek Souday ze śpiczastemi, szyfrem pokrytemi wieżyczkami, po lewej stronie drogi, na wprost lasu Machecoul?
 — Zamek wilczyc?
 — Wilczyc, jeśli chcesz.
 — I tam nas prowadzisz?
 — Tam cię prowadzę.