Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/145

baron był obecny przy śmierci tego starego szuana Tinguy’ego, narażając się na przeniesienie zarazy do zamku, następnie odprowadził większą z dwóch wilczyc do domu, a potem slużył za przewodnika dwom chłopom, którzy są takimi chłopami, jak ja jestem panem, i zaprowadził ich do zamku Souday.
 — Kto wam to powiedział, Courtin’ie?
 — Moje oczy, pani baronowo; są doskonałe i wierzę im.
 — Ale, waszem zdaniem, cóż to za chłopi?
 — Rękę w ogień włożę, że jeden z nich to hrabia Bonneville, skończony szuan! Nikt nie wmówi we mnie, że to nie on, dosyć długo był tutaj, poznałem go zaraz. Co zaś do drugiego...
 — Dokończcie.
 — Co zaś do drugiego, jeśli się nie mylę to jeszcze lepsza gratka.
 — Któż to taki?... Wymieńcie go nareszcie.
 — Jeśli będzie trzeba, pani baronowo... a prawdopodobnie będzie trzeba... wymienię go, komu należy.
 — Komu należy! A więc zadenuncyujecie mego syna? — zawołała baronowa, zdumiona tonem swego dzierżawcy, zazwyczaj takiego wobec niej pokornego.
 — Ma się rozumieć, pani baronowo — odparł Courtin z godnością.
 — Nie mówicie tego chyba na seryo!
 — Tak bardzo na seryo, pani baronowo, że byłbym już w drodze do Montaigu, a nawet do Nantes, gdyby mi nie zależało na tem, żeby panią uprzedzić, by pani mogła zabezpieczyć pana Michała.
 — Zdaje mi się, Courtin’ie, że sprawa nie jest taka poważna, jak przypuszczacie.
 — Przeciwnie, pani baronowo, sprawa jest bardzo poważna. Jestem tylko chłopem, ale to mi nie prze-