Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/18

 — Złóz mnie u stóp tego dębu.
 Souday waha się usłuchać.
 — Nie przestałem być twoim generałem — mówi mu Charette głosem rozkazującym — musisz słuchać, rozumiesz!
 Młodzieniec, pokonany, staje się posłuszny i składa swego generała u stóp dębu.
 — Tak! a teraz słuchaj mnie dobrze — mówi Charette. — Trzeba, żeby król, który mnie mianował generałem głównodowodzącym swojej armii, wiedział, jak jego generał głównodowodzący umarł. Wracaj do jego królewskiej mości Ludwika XVIII i powiedz mu, coś widział; ja tak chcę!
 Charette mówił tonem takim uroczystym, że margrabiemu Souday’owi, którego tykał po raz pierwszy, nie przyszło nawet na myśl, że mógłby mu być nieposłuszny.
 — Dalej — odezwał się znów Charette — nie masz chwili czasu do stracenia, uciekaj; błękitni nadchodzą!
 Istotnie, republikanie zaczęli się ukazywać na skraju lasu.
 Souday pochwycił dłoń, którą wyciągał do niego Charette.
 — Pocałuj mnie — rzekł ów.
 Młodzieniec go pocałował.
 — Dosyć! — rzekł generał. — W drogę!
 Souday rzucił spojrzenie Janowi Oullier’owi.
 — Idziesz ze mną? — spytał.
 Oullier, pomny, potrząsnął głową przecząco.
 — Po co mam tam iść, co ja tam będę robił, panie margrabio — odparł — gdy tymczasem tutaj...
 — A tutaj co robić będziesz?
 — Powiem to kiedyś panu margrabiemu, jeśli się jeszcze zobaczymy.