Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/187

 — Brawo! — zawołał podprefekt — obawiałem się, że zrobiłem krok fałszywy, ale pańskie słowa dodają mi otuchy.
 — Cóż pan uczyni?
 — Otóż ten wójt nazywa się Courtin i jest wójtem wioski, noszącej nazwę Logerie.
 — Znam to: omal nie schwytaliśmy tam Charette’a, będzie temu niedługo lat trzydzieści siedem.
 — Otóż ten Courtin wskazał mi człowieka, który mógłby nam służyć za przewodnika i którego byłoby w każdym razie rozważnie zaaresztować, żeby nie wracał do zamku i nie uprzedzał o grożącem niebezpieczeństwie.
 — A ten człowiek?
 — To intendent margrabiego, jego gajowy. Oto jego rysopis.
 Generał wziął papier, podany przez podprefekta i przeczytał:
 „Włosy siwiejące i krótkie, czoło nizkie, oczy czarne i żywe, brwi zjeżone, na nosie brodawka, w nozdrzach włosy, faworyty, kapelusz okrągły, kurtka aksamitna, takież spodnie i kamizelka, kamasze i pas ze skóry. Oznaki szczególne: pies wyżeł, sierści brunatnej. Drugi kieł lewy złamany“.
 — Doskonale! — zawołał generał — mój handlarz owsa jota w jotę! gospodarz Terrien, który, założę się, tak się nazywa Terrien, jak ja Barabasz.
 — Będziesz mógł, panie generale, upewnić się o tem niebawem.
 — Jakto?
 — Za chwilę będzie tutaj.
 — Tutaj?
 — Tak jest.
 — Przyjdzie tutaj?