Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/247

 — Na skraju lasu.
 — Musisz zgromadzić wszystkich swoich ludzi.
 — Dobrze.
 — Znasz rozdroże Odyńcowe?
 — Jak własną kieszeń.
 — Tam będziecie czekali na żołnierzy, nie w zasadzce, ale na drodze; każesz dać ognia, gdy będą oddaleni o jakie dwadzieścia kroków od twoich ludzi. Zabijcie, ilu tylko zdołacie; im mniej będzie tego robactwa, tem lepiej.
 — Dobrze; a potem?
 — Po tej pierwszej salwie podzielicie się na dwa oddziały: jeden ucieknie ścieżką wiodącą do Cloutiéro, a drugi drogą do Bourgnieux. Uciekając, będziecie strzelali, oczywiście; trzeba ich zachęcić do pogoni!
 — Żeby odwrócić z właściwej drogi, co?
 — Właśnie, Gruérin! właśnie.
 — Tale, ale... a ty?
 — Ja lecę do Souday. Muszę tam być za dziesięć minut.
 — Hoho! Janie Oullier — rzekł chłop z powątpiewaniem.
 — No, cóż to? spytał Jan Oullier. — Czyżby mi nie ufano?
 — Nikt nie mówi, że tobie nie ufa, tylko, że nie ufa nikomu innemu.
 — Muszę być za dziesięć minut w Souday, mówię ci; a gdy Jan Oullier mówi muszę, to tak widocznie trzeba! Ty zajmiesz żołnierzy przez pół godziny, to wszystko, czego od ciebie żądam.
 — Janie Oullier! Janie Oullier!
 — Co?