Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/250

puszczając się w kierunku zamku Souday, krzyknął Wandejczykowi: Szczęść Boże, panie Janie Oullier.
 — A ty — zwrócił się ten ostatni do Guérin’a — zwołaj wszystkich.
 Szuan zdjął drewniany chodak i, zbliżając go do ust, zaczął w niego dmuchać, naśladując wycie wilka.
 — Czy sądzisz, że cię usłyszą? — spytał Jan Oullier.
 — Napewno.
 — W takim razie nie mamy potrzeby czekać na nich tutaj. Idźmy na Odyńcowe rozdroże, będziesz ich wzywał po drodze, a zyskamy w ten sposób na czasie.
 — O ile, mniej więcej, wyprzedziłeś żołnierzy? — zapytał Guérin, idąc za Janem Oullier’em.
 — O pół godziny z okładem; zatrzymali się przed folwarkiem Pichardiére.
 — Pichardiére? — powtórzył Guérin zamyślony.
 — Niewątpliwie; Paskal Picaut, którego obudzili, służy im najpewniej za przewodnika. Czy on do tego niezdolny?
 — Paskal Picaut nie będzie już służył za przewodnika nikomu: Paskal Picaut już się nie obudzi! odparł Guérin ponurym głosem.
 — Aha! rzekł Jan Oullier — a więc tam... to był on?
 — Tak, to był on.
 — I zabiliście go?
 — Bronił się, wołał pomocy; żołnierze byli już przy nas na odległość strzału. Nie było rady!
 — Biedny Paskal! — rzekł Jan Oullier.
 — Tak — odparł Guérin — pomimo wszystko był to człowiek uczciwy.
 — A jego brat? — spytał Jan Oullier. — Jego brat?...