Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/258

skałami mają doskonałą ochronę i zostaną tam pewnie do świtu.
 Istotnie niebawem zabłysły na szczycie wzgórza słabe blaski, które stopniowo potęgowały się i po dłuższej chwili cztery czy pięć ognisk oświetliło krwawą łuną nędzne krzaki, wyrastające w szczelinach skał.
 — To dziwne, jeśli przewodnik jest jeszcze z nimi — rzekł Jan Oullier. — Ale wreszcie to możliwe; ponieważ jednak, jeśli zmienią plan, będą musieli przejść zawsze przez Odyńcowe rozdroże...
 Rozejrzał się dokoła, a spostrzegłszy Guérin’a, który wrócił i stanął przy nim, dodał:
 — Ty pójdziesz tam ze swymi ludźmi, Guérin.
 — Dobrze — odparł ów.
 — Jeśli ruszą w dalszą drogę, wiesz, co ci czynić należy; jeśli zaś przeciwnie, postanowili tu biwakować, za godzinę możesz im pozwolić szczękać zębami dowoli dokoła ogniska; napaść na nich będzie już zbyteczna.
 — A to dlaczego? — spytał Józef Picaut.
 Zapytany bezpośrednio, jako dowódca, o rozkaz, jaki wydał, Jan Oullier zmuszony był odpowiedzieć.
 — Dlatego odparł — że to zbrodnia narażać niepotrzebnie życie dzielnych ludzi.
 — Powiedzcie po prostu, Janie Oullier...
 — Co? — przerwał żywo stary gajowy.
 — Powiedzcie: „Dlatego, że moi panowie, szlachta, której służę, nie potrzebują już życia tych dzielnych ludzi“; i tym razem powiecie prawdę, Janie Oullier.
 — Kto mówi, że Jan Oullier kłamał kiedykolwiek? — zapytał stary gajowy, marszcząc brwi.
 — Ja! — odparł Józef Picaut.
 Jan Oullier zacisnął zęby, ale się pohamował; po-