Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/286

 — Dlatego, że zdaje mi się, iż to sprawa mężczyzny, a nie kobiety.
 — Mój młody przyjacielu — rzekł stary szlachcic — w takiej sprawie ufam tylko sobie; po sobie Janowi Oullier’owi, a po Janie Oullier’ze Bercie albo Maryi. Pragnę mieć zaszczyt dotrzymywać panom towarzystwa; ten bałwan, Jan Oullier, lata Bóg wie gdzie; niechże pan pozwoli, żeby go zastąpiła Berta.
 Berta podeszła tedy ku drzwiom, ale we drzwiach spotkała siostrę, która zamieniła z nią kilka słów.
 — Słyszałaś strzały, mała? — spytał margrabia, ujrzawszy Maryę.
 — Słyszałam, ojcze — odparła — biją się.
 — A to gdzie?
 — Nad kaskadą Baugé.
 — Jesteś pewna?
 — Tak; tylko strzały idą z trzęsawiska.
 — Widzicie, panowie — rzekł margrabia — to wiadomość dokładna. Kto strzeże drzwi w twojej nieobecności?
 — Rozyna Tinguy?
 — Słuchajcie... — odezwał się Petit-Pierre.
 Ktoś stukał do drzwi bardzo gwałtownie.
 — Do dyabła! — zaklął margrabia — to nikt z naszych.
 Wszyscy wytężyli słuch bardziej jeszcze.
 — Otwórzcie! — krzyczał głos z zewnątrz — otwórzcie! Niema chwili czasu do stracenia.
 — To jego głos! — rzekła żywo Marya.
 — Jego głos! — powtórzył margrabia — głos czyj?
 — Tak, głos młodego barona Michel — odparła Berta, która, poznała go, podobnie jak siostra.
 — A czego ten dureń chce tutaj? — rzekł margrabia,