Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/296

 — Byłem jego adiutantem.
 — W takim razie nie spotykamy się po raz pierwszy, margrabio.
 — Doprawdy?
 — Oczywiście! uczestniczyłem w dwóch kampaniach, w 1795 i 1796 w Wandei.
 — Brawo! jak mnie to cieszy! — zawołał margrabia.
 — Będziemy przy wetach rozmawiali o waleczności naszych lat młodych. Ach! generale — dodał stary szlachcic z lekką melancholią — zarówno w jednym obozie jak i w drugim, coraz rzadszymi są ci, którzy mogą rozprawiać o tych kampaniach!... Ale oto panny przybywają oznajmić nam, że obiad nas wzywa. Generale, czy zechcesz podać ramię jednej z nich? Kapitan poda ramię drugiej.
 Poczem, zwracając się do innych oficerów:
 — Panowie — rzekł — zechciejcie, proszę, przejść za generałem do jadalni.
 Generał zasiadł do stołu między Maryą a Bertą, margrabia między dworna oficerami.
 Przez kilka chwil słyszano, tylko szczęk talerzy i szkła; wszyscy milczeli. Oficerowie, idąc za przykładem generała, skwapliwie przyjęli to niespodziewane zakończenie podjętej wyprawy. Margrabia, który zwykle jadał obiad o godzinie piątej, wynagradzał sowicie żołądkowi swojemu to sześciogodzinne niemal opóźnienie. Marya i Berta, pogrążone w zadumie, rade były, że w odrazie, jaką je przejmowały kokardy trójkolorowe, miały wymówkę i mogły milczeć.
 Generał widocznie zastanawiał się nad sposobem odwetu.
 Zrozumiał doskonale, że pan de Souday był uprzedzony o jego przybyciu; przywykły do tej wojny, znał