Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/323

 — Tak, w samym środku.
 — A więc, powiedzmy, po „samym środku“.
 — Daję panu słowo.
 — A ja to słowo biorę i zatrzymuję.
 — A teraz porozmawiajmy rozsądnie — rzekł generał, biorąc krzesło i siadając w nogach łóżka starego emigranta.
 — Z największą ochotą — odparł ten.
 — Pan lubi polowanie, nieprawda?
 — Namiętnie.
 — Jakie?
 — Każde.
 — Ale ma pan przecież jedno ulubione?
 — Polowanie na dziki... Przypomina mi bowiem polowanie na błękitnych.
 — Dziękuję.
 — Dziki i błękitni uderzają jednakowo.
 — A co pan powie o polowaniu na lisy?
 — Phiii! — odparł margrabia, wysuwając dolną wargę, jak książę z rodu Habsburgów.
 — To jednak śliczne polowanie — rzekł generał.
 — Zostawiam to Janowi Oullier’owi, który ma przedziwną taktykę i niesłychaną cierpliwość w oczekiwaniu lisa w zasadzce.
 — Powiedz-no, margrabio, ten twój Jan Oullier nietylko na lisa zastawia sidła?
 — Hm! istotnie, z przyjemnością ściga każdą zwierzynę.
 — Margrabio, radbym, żebyś powziął upodobanie do polowania na lisy.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że uprawiane jest przeważnie w Anglii i że mam wszelkie dane przypuszczać, iż w chwili obe-