Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/362

 — Już teraz wiem — zawołał Bonneville — co spowodowało moją pomyłkę!
 — Cóż takiego?
 — Wychodząc z wody, wylądowałem z tej samej strony, z której przybyliśmy, a byłem taki wzburzony, że nie zwróciłem na to uwagi.
 — Daliśmy zatem nurka zupełnie niepotrzebnie — rzekł Petit-Pierre, wybuchając śmiechm.
 — Och! błagam, niech księżna pani się nie śmieje — rzekł Bonneville — wesołość pani rozdziera mi serce.
 — Dobrze; ale mnie rozgrzewa.
 — A więc pani zimno?
 — Trochę... to jednak nie najgorsze.
 — Co się stało?
 — Stało się, że od pół godziny pan nie śmie mi się przyznać, żeśmy zabłądzili, a ja od pół godziny nie śmiem powiedzieć panu, że moje nogi zaczynają stanowczo odmawiać mi posłuszeństwa.
 — Cóż zatem stanie się z nami?
 — Jakto, czyż będę zmuszona grać pańską rolę mężczyzny i dodawać panu otuchy? Jakież pańskie zdanie?
 — Że niepodobna dotrzeć do Benaste tej nocy.
 — A więc?
 — A więc trzeba się starać dojść przed świtem do najbliższego folwarku.
 — Dobrze. Czy może się pan zoryentować?
 — Niema na niebie gwiazd ani księżyca. Ale... zaraz!
 — Widzę, że zaświtała w pańskiej głowie jakaś świetna myśl!