Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/363

 — O piątej przed wieczorem spojrzałem przypadkiem na chorągiewki na zamku, wiatr szedł od wschodu.
 Bonneville podniósł w górę palec, zwilżony śliną.
 — Co pan robi?
 — Chorągiewkę.
 Poczem, po chwili:
 — Północ jest tam — rzekł bez wahania — idąc z wiatrem, wyjdziemy na równinę od strony Saint-Philbert.
 — Tak, idąc: w tem właśnie największa trudność.
 — Czy pani pozwoli, żebym spróbował wziąć panią na rękę?
 — Cóż znowu! dosyć masz biedy, żeby unieść samego siebie, mój biedny Bonneville.
 Księżna podniosła, się z trudem; albowiem, mówiąc ostatnie wyrazy, usiadła, albo raczej upadła u stóp drzewa.
 — A. teraz w drogę, Chcę, żeby te buntownicze nogi były mi posłuszne i poskromię je, jak wszystkich buntowników: w tym celu jestem tutaj.
 I dzielna kobieta postąpiła kilka kroków; ale znużenie jej było takie wielkie, członki takie skostniałe po lodowatej, mimowolnej kąpieli, że zachwiała się i omal nie Upadła.
 Bonneville rzucił się ku niej, by ją podtrzymać.
 — Do licha! — krzyknął Petit-Pierre — puść mnie pan, panie de Bonneville; chcę, żeby to nędzne ciało było na poziomie duszy, jaką osłania! Nie daj mu pomocy, hrabio; nie śpiesz mu na ratunek. Chwiejesz się! uginasz się! Zmuszę cię do posłuszeństwa, do uległości wszystkim wymaganiom mojej woli.
 I Petit-Pierre ruszył z miejsca z taką szybkością,