Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/385

wię się już teraz, że idą żołnierze: sprzedaliście waszych gości!
 — Nędzniku! krzyknęła Maryanna, chwytając szablę męża z okapu komina i rzucając się na Józefa, który zmierzył do niej z fuzyi.
 Bonneville zeskoczył z drabiny, ale już młoda chłopka rzuciła się między szwagra i bratową, własnem ciałem osłaniając wdowę.
 — Na dół broń! krzyknęła do Wandejczyka tonem takim męskim i energicznym, że niepodobieństwem wydawało się, iżby wydobywał się z ciała takiego wątłego i delikatnego — na dół broń! rozkazuję ci, w imieniu króla!
 — A któż to jesteście, że mówicie do mnie w ten sposób? — spytał Józef Picaut, zawsze gotów buntować się przeciw wszelkiej władzy.
 — Jestem tą, której oczekiwano, jestem tą, która rozkazuje.
 Na te słowa, wypowiedziane z najwyższą godnością, z majestatem, Józef Picaut osłupiał zupełnie i opuścił strzelbę.
 — A teraz — ciągnęła dalej młoda chłopka — pójdziesz na górę z tym panem.
 — A pani? — spytał Bonneville.
 — Ja zostaję tutaj.
 — Ale...
 — Nie mamy czasu na rozprawy. Idźcie! ależ idźcie!
 Dwaj mężczyźni weszli na strych i zapadnia zamknęła się za nimi.
 — A wy co robicie? — spytała chłopka, patrząc ze zdumieniem, jak wdowa Picaut przesuwała na środek pokoju łóżko, na którem leżał jej mąż.