Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/421

 — Co? Dokończże.
 — A więc pan Michel nie jest na, miejscu w naszym.
 — Dlaczego? Czyż pan Michel nie jest rojalistą? zdaje mi się jednakże, iż od dwóch dni daje dosyć dowodów swej prawo wierności.
 — Zapewne; ale, trudno, panno Berto, my, chłopi, mamy zwyczaj mówić: „Jaki ojciec, taki syn“ i dlatego nie wierzymy w rojalizm pana Michel’a.
 — Dobrze! on was do uwierzenia zmusi.
 — Może być; ale tymczasem...
 Wandę jeżyk zmarszczył czoło.
 — Tymczasem?... — powtórzyła Berta.
 — Tymczasem ciężko, będzie takim starym żołnierzom, jak ja, iść w szeregu z człowiekiem, którego nie szanujemy.
 — A cóż macie mu do zarzucenia? — spytała Berta tonem, który zaczynał przybierać lekki odcień goryczy.
 — Wszystko.
 — Wszystko nie znaczy nic, trzeba wymienić szczegółowo.
 — A więc jego ojca, jego urodzenie...
 — Jego ojciec! jego urodzenie! Zawsze to samo głupstwo. Wiedź-że zatem, Janie Oullier — rzekła Berta, marszcząc brwi z kolei — że właśnie z racyi jego ojca i jego urodzenia interesuję się tym młodzieńcem.
 — Jakto?
 — Tak; serce moje oburzone jest na niesprawiedliwe wyrzuty, którymi zarówno u nas, jak i u naszych sąsiadów, obarczają tego nieszczęśliwego młodzieńca; nie mogę już słuchać tego wyrzucania mu urodzenia, którego nie wybierał, tego ojca, którego nie znał, błędów, których nie popełnił i których może nie popełnił też