Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/431

 — Że syn mógłby pomścić ojca, odpłacając nam żałobą za żałobę.
 — A to dlaczego?
 — Bo pani kocha go szalenie.
 — A więc?
 — Ja zaś mogę panią zapewnić, że...
 — Że co?
 — Że, jakem Jan Oullier, on pani nie kocha.
 Berta wzruszyła ramionami z pogardą; niemniej jednak cios ugodził ją w samo serce. Doznała w tej chwili uczucia niemal nienawiści db starego Wandejczyka.
 — Zajmijcie się teraz zebraniem waszych ludzi, mój biedny Janie — rzekła.
 — Do usług — odparł szuan, a Berta weszła do domu, nie spojrzawszy już na niego.
 Zanim jednak Jan Oullier opuścił zamek, wezwał chłopa, który był przyniósł wiadomości.
 — Czy Widziałeś — spytał go — żeby kto wchodził do domu Picaut’ów przed żołnierzami?
 — Do Józefa, czy do Paskala?
 — Do Paskala.
 — Widziałem.
 — A kto to był?
 — Wójt z Logerie.
 — I mówisz, że wszedł do Paskalowej?
 — Jestem tego pewien.
 — Widziałeś go?
 — Jak was widzę.
 — A w jaką stronę później poszedł?
 — Ścieżką do Machecoul’u.