Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/438

znaki ostatniej nocy pod kaskadą Baugé. Ale, niestety, odwet ich był okrutny.
 — Jakto?
 — A więc nie wiesz?
 — Nie; przybywam prostą drogą z Montaigu. Cóż się stało?
 — A no, stało się, że zabili w domu Paskala Picaut’a dzielnego młodzieńca, którego szanowałem, choć nie mam żadnego szacunku dla jemu równych.
 — Kogo?
 — Hrabiego Bonneville’a.
 — A to kiedy?
 — Dzisiaj, około drugiej po południu.
 — W jaki sposób, u dyabła, mogliście, mój Jakóbie, dowiedzieć się o tem w waszej jamie?
 — Czyż nie wiem wszystkiego, co może mi być użyteczne?
 — W takim razie może niewarta wam wcale mówić o tem, co mnie tu sprowadza.
 — Dlaczego?
 — Bo prawdopodobnie już o tem wiecie.
 — To możliwe.
 — Chciałbym być pewien, albowiem oszczędziłoby mi to wypełnienia zlecenia niemiłego, którego podjąłem się z niechęcią.
 — A! przychodzisz zatem ze strony tych panów.
 Kmotr Jafcób wypowiedział dwa ostatnie wyrazy tonem, który wahał się między pogardą a groźbą.
 — Tak, przedewszystkiem — odparł Aubin. — a potem dał mi też do was zlecenie Jan Oullier, którego spotkałem.