Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/439

 — Jau Oullier? A! skoro przychodzisz od niego, to rzecz inna! Lubię tego chłopia; zrobił w swojem życiu coś, czem zyskał sobie we mnie przyjaciela.
 — Cóż takiego?
 — To jego tajemnica, nie moja. Ale powiedz-no najpierw, czego ode mnie chcą wielcy panowie.
 — To twój szef dywizyi przysyła mnie do ciebie.
 — Margrabia Souday?
 — Właśnie.
 — Czegóż on ode mnie chce?
 — Skarży się, że zbyt częstemi wycieczkami zwracasz uwagę żołnierzy rządowych; że grabieżą drażnisz ludność miejską i w ten sposób paraliżujesz z góry ruch wspólny, utrudniając go bardzo.
 — A dlaczego oni wcześniej nie rozpoczęli tego swego ruchu, co? Dosyć długo już, Bogu dzięki, czekamy na ten ruch; ja, naprzykład, czekam od 30 lipca.
 — Nadto...
 — Jakto! to nie wszystko?
 — Nie, rozkazuje ci...
 — On rozkazuje mnie?
 — Poczekajże! będziesz mu posłuszny, albo i nie; ale rozkazuje ci...
 — Słuchaj-no dobrze, Aubin’ie, z góry składam przysięgę.
 — Jaką?
 — Że będę mu nieposłuszny. A teraz mów; słucham!
 — Otóż, rozkazuje ci, żebyś się zachował spokojnie do 24-go, a zwłaszcza, żebyś nie zatrzymywał ani dyliżansu, ani podróżnego na drodze, jak czyniłeś w tych dniach.
 — A więc przysięgam — odparł Jakób — że pierw-