Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/460

 — O! Boże! — zawołał, widząc krew, ściekającą z ramienia na dłoń — pan jest ranny?
 — Zdaje mi się, księ... pa...
 — Na miłość boską, do nowego rozkazu, Petit-Pierre, proszę pamiętać bardziej niż kiedykolwiek! Czy pan bardzo cierpi?
 — Nie; zdawało mi się, że uderzono mnie kijem w ramię, a teraz mam rękę zupełnie zesztywniałą.
 — Spróbuj pan ją poruszyć.
 — W każdym razie niema nic złamanego. O... proszę spojrzeć!
 Istotnie poruszył ręką dosyć łatwo.
 — Tem lepiej! Dzięki temu zdobędzie pan szturmem serce ukochanej, a gdyby pańskie szlachetne postępowanie nie wystarczyło, przyrzekam poparcie i mam powody do przypuszczania, że będzie ono skuteczne.
 — Cokolwiek Petit-Pierre rozkaże mi po takiem przyrzeczeniu, choćby chodziło o porwanie bateryi ze stu armat, rzuciłbym się na oślep na redutę. Ach! gdyby Petit-Pierre zechciał pomówić z margrabią Souday’em, byłbym najszczęśliwszy z ludzi!
 — Proszę nie gestykulować tak zapamiętale; to przeszkodzi zatamowaniu krwi. Zdaje się tedy, że pan szczególniej obawia się margrabiego. Pomówię więc z tym strasznym margrabią, jakem... Petit-Pierre; a teraz pomówmy o naszych sprawach, dopóki zostawiają nas w spokoju. Gdzie jesteśmy i kto są ci ludzie?
 — Wydaje mi się, że to szuanie — odparł Michał.
 — Szuanie, którzy zatrzymują nieszkodliwych podróżnych. To niepodobna.
 — A jednakże już nieraz tak bywało.
 — Ale co oni z nami zrobią?