Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/462

 — Doskonale. A teraz pan baron zechce udzielić nam pewnych wiadomości.
 — Ja?
 — Tak. Co się tam dzieje, panie baronie? Niech pan sobie dobrze przypomni, kogo pan spotkał na swojej drodze?
 Michał, zakłopotany, spojrzał na Petit-Pierre’a. Wódz Jakób widział to spojrzenie; wezwał tedy Trigaud’a Robaczywego i rozkazał mu, żeby stanął między dwoma jeńcami, niby Mur w „Śnie nocy letniej“.
 — A więc — odezwał się Michał — spotkaliśmy tych, których się spotyka od trzech dni o każdej godzinie i na każdej drodze w okolicach Machecoul’u: żołnierzy.
 — I niewątpliwie rozmawiali z panem?
 — Nie.
 — Jakto! nie? Pozwolili wam przejść, nie zaczepiwszy was?
 — Ukryliśmy się.
 — Hm! — rzekł Jakób tonem powątpiewającym.
 — Ponieważ podróżujemy w sprawach własnych, przeto nie chcieliśmy być wmieszani do spraw, które nas nie obchodzą.
 — A kto jest młodzieniec, który panu towarzyszy?
 Petit-Pierre ubiegł Michała w odpowiedzi.
 — Jestem — rzekł — służącym pana barona.
 — W takim razie, mój przyjacielu — odpowiedział wódz Jakób Petit-Pierre’owi — pozwólcie, że wam powiem, iż jesteście bardzo złym służącym; jakkolwiek jestem chłopem, przykro mi, że służący odpowiada zamiast pana, zwłaszcza, gdy nie, jego pytają. — Poczem,