Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/478

 — Właśnie.
 — Zatem pan Marek?
 — Pan Marek.
 — Nie traćmy tedy ani minuty, albowiem jest pan oczekiwany z niecierpliwością. — A zwracając się do parobka, dodał: — Czy twój koń nie zmęczony?
 — Zrobił półtorej mili od rana.
 — W takim razie biorę go; moje konie są zmordowane. Zostań tutaj i wypróżnij butelkę z Ludwikiem; za dwie godziny będę z powrotem. Ludwiku, rób honory domu temu koledze.
 I młodzieniec wskoczył na siodło, a zwracając się do podróżnego, spytał:
 — Czy pan gotów?
 Na znak potwierdzający pana Marka, obaj ruszyli w drogę. Po kwadransie ciszy krzyk rozległ się, w oddaleniu stu kroków od jadących. Pan Marek drgnął i zapytał, co to za krzyk.
 — To nasz wywiadowca — odparł wódz wandejski. — Pyta na swój sposób, czy droga wolna. Wnet usłyszy pan odpowiedź.
 Wyciągnął rękę, położył dłoń na ramieniu podróżnego i zatrzymał konia, a pan Marek poszedł za jego przykładem. Istotnie, niebawem odezwał się krzyk drugi, z punktu odleglejszego; zdawało się, że jest echem pierwszego, taki był do niego podobny.
 — Możemy jechać dalej; droga wolna — odezwał się wódz wandejski, popędzając konia.
 — Wyprzedza nas tedy wywiadowca?
 — Jeden nas wyprzedza, a drugi dąży za nami. Ma-