Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/545

 — Widzisz, moja mała — rzekł Aubin — w nocy wszystkie koty szare. Ale — ciągnął dalej, zniżając głos — dlaczego nie jesteś u siebie, gdzie miałaś na nas czekać?
 — Dlatego, że w domu są ludzie, i że nie możecie zaprowadzić tam, piana Michel’a.
 — Ludzie? Co? to ci przeklęci błękitni wszędzie włażą załogą?
 — To nie żołnierze są u nas, tylko Jan Oullier, który przez cały dzień chodził po okolicy i siedzi teraz w chacie z ludźmi z Montaigu.
 — A co oni robią?
 — Gawędzą. Idźcie do nich; wypijcie kieliszek z nimi i rozgrzejcie się trochę.
 To rzekłszy, skierowała się w stronę, gdzie czekał Michał, strzeżony przez Trigaud’a.
 — To ty, Rozyno! to ty! — zawołał Michał, podnosząc głos, skoro tylko spostrzegł siostrę mleczną, idącą ku niemu śród ciemności. A gdzie panna Berta?
 — Panna, Berta?
 — Tak.
 — Nie wiem — odparła Rozyna z prostotą, która nie pozwoliła wątpić o szczerości tych słów.
 — Jakto! nie wiesz? — powtórzył młodzieniec.
 — Zdaje mi się, że jest w Souday.
 — A więc nie widziałaś jej dzisiaj?
 — Co to, to nie, panie Michale! Wiem tylko, że miała iść dzisiaj do zamku z panem margrabią; ale ja byłam przez ten czas w Nantes.
 — W Nantes! — zawołał młodzieniec — byłaś w Nanieś, dzisiaj?