Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/563

dzie stracona zarówno dla twego szczęścia, jak i dla szczęścia Berty.
 — Ale ty, ty? zawołał młodzieniec.
 — Nie myśl o mnie, Michale. Bóg dał w poświęceniu źródło pociechy, którego głębi człowiek zmierzyć nie zdoła. Ja... — tu Marya przysłoniła oczy dłońmi, jak gdyby obawiając się, żeby nie zadały kłamu jej słowom — ja się postaram, żeby widok waszego szczęścia mi wystarczył.
 — Och! Boże! Boże! — zawołał Michał, załamując ręce — a więc wszystko skończone, jestem skazany!
 I rzucił się twarzą na ścianę szałasu.
 W tej chwili weszła Rozyna.
 — Panienko — rzekła — dzień świta.
 — Co ci jest, Rozyno? — spytała Marya. — Zdaje mi się, że drżysz cała.
 — Bo tak samo, jak zdawało mi się, że słyszałam plusk wioseł na jeziorze, tak samo przed chwilą zdawało mi się, że ktoś idzie za mną.
 — Że ktoś idzie za tobą na tej samotnej wysepce na jeziorze? śniłaś chyba, moje dziecko!
 — I ja tak myślę, bo rozglądałam się na wszystkie strony i nie widziałam nikogo.
 — A więc idźmy! — rzekła Marya. — Pójdziemy same — dodała, zwracając się do Michała — a za godzinę Rozyna wróci łódką po pana. Nie zapominaj, drogi przyjacielu, obietnicy, jaką mi dałeś; liczę na twoją odwagę, panie Michale.
 — Licz na moją miłość, Maryo; dowód, jakiego żądasz ode mnie jest okrutny, zadanie, jakie mi narzucasz, jest przerażające; dałby Bóg, żebym nie upadł pod tym ciężarem!