Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/574

winniby się zatrzymać wobec takiej przeszkody. Więc, panie Michale, jeśli tego trzeba, padnę do nóg pana, ja, który mam tyle poważnych powodów do nienawidzenia pana i powiem: Zaklinam pana, niech pan przywróci spokój tym biednym istotom!
 — Ale jak? radźcie, Janie Oullier! Powiedzcie, czego żądacie ode mnie?
 — Trzeba odjechać.
 — Odjechać? Co wy mówicie! Jutro bitwa się rozpoczyna... odjechać dzisiaj, to dezercya, to hańba!
 — Nie, ja pana zhańbić nie chcę. W nieobecności kapitana parafialnego dywizyi w Clisson, mnie mianowano jego zastępcą; pojedzie pan ze mną, będzie się pan bił przy moim boku, a jeśli ktokolwiek wyrazi powątpiewanie, ja o tem zaświadczę. Chce pan?
 — Tak — odparł Michał tak cicho, że stary gajowy zaledwie go usłyszał.
 — A więc dobrze! za trzy godziny ruszamy w drogę.
 — Mam odjechać i nie pożegnać się z nią?
 — Tak trzeba. Wobec wyprawy, na jaką wyruszamy, kto wie, czy będzie miała siłę puścić pana. Odwagi, panie baronie, odwagi!
 — Nie zawiodę was, Janie Oullier; będziecie ze mnie zadowoleni.
 — Mogę zatem liczyć na pana?
 — Możecie; pod słowem.
 — Za trzy godziny oczekuję pana na rozdrożu Belle-Passe.
 — Stawię się.