Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/577

powtórzą mi tego, co mi powiedziały w szałasie na Jonchére.
 — Ta miłość jest prawie zbrodnią! — rzekła Marya zrozpaczona. — Rumienię się, płaczę, na myśl, że mogłam jej uledz, choćby na chwilę.
 — Maryo, przysięgam ci, że jutro nie będziesz miała już potrzeby dręczyć się takimi wyrzutami, wylewać takich łez.
 — Chcesz umrzeć! Michale, nie mów mi tego, błagam... Ale, czy nie słyszałeś?... Ktoś nadchodzi... Michale, idź! idź!...
 — Pocałuj mnie, Maryo!
 — Nie.
 — O jeden pocałunek błagam... ostatni!
 — Nigdy.
 — Maryo, dasz ten pocałunek trupowi.
 Z piersi Maryi wyrwał się jęk stłumiony; usta jej musnęły czoło młodzieńca; ale, w chwili, gdy zamykała okno, otworzyły się drzwi i w progu ukazała się Berta.
 Ujrzała siostrę bladą, nawpół przytomną zaledwie mogącą utrzymać się na nogach, i, kierowana wszechmocnym instynktem zadrości, pobiegła do okna, otworzyła je gwałtownie, wychyliła się i dostrzegła jeszcze cień, przesuwający się wzdłuż budynku.
 — Maryo, Michał był tutaj! — zawołała drżącemi ustami.
 — Siostro — odparła Marya, padając na kolana — przysięgam ci...
 — Nie przysięgaj — przerwała Berta — nie kłam; poznałam jego głos.