Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/639

na i padł na wznak. Jan Oullier zabrał się do nabijania broni.
 — Mówisz zatem, że nie możesz chodzić? — spytał Aubin.
 — Ujdę może z dziesięć albo i piętnaście kroków, utykając; ale po co?
 — A więc zostajemy tutaj, Trigaud!
 — Czyś ty oszalał? — zawołał Jan Oullier.
 — Nie, tam, gdzie ty umrzesz, umrzemy razem z tobą, mój stary; ale przedtem spuścimy niejednego.
 — Nie, nie, Aubin’ie, to być nie może. Musicie żyć, żeby czuwać nad tymi, których pozostawiliśmy tam... — A ty co tam robisz, Trigaud? — spytał Jan Oullier, widząc, że olbrzym, który zeszedł do potoku, podnosi głaz granitowy.
 — Daj mu pokój — odezwał się Krótka-Radość on nie traci czasu.
 — Tutaj, tutaj — krzyknął Trigaud, wskazując jamę, jaką wody wyżłobiły pod kamieniem.
 — Patrzcie! a to ci ma spryt dzisiaj, ten hultaj Trigaud, jak małpa! Tutaj, Janie, tutaj, wślizgnij się pod kamień.
 Jan zawlókł się do towarzyszów, wślizgnął się do jamy i usiadł, skulony, imając nogi do połowy w wodzie; poczem Trigaud ułożył głaz na miejscu, tak jednakże, że powietrze i światło dochodziło do tego, który tam siedział, niby żywcem pogrzebany. Zaledwie to skończył, kilku kawalerzystów ukazało się na szczycie wzgórza, a przekonawszy się, że młody oficer nie żyje, puścili się pełnym galopem w pogoń za szuanami.