Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/684

wi polecenia, jak i gdzie odprowadzić konia Courtin’a. Michał dał znak Picaut’owi, a ten, zrozumiawszy odrazu, odesłał wyrostka, odraczając odprowadzenie konia do dnia następnego.
 — Powiedzieliście, że mnie znacie — zaczął Michał, gdy zostali sami — otóż, mogę ci się odwzajemnić: i ja znam ciebie, wiem, że nazywasz się Józef Picaut. Czy można ci ufać, Józefie?
 — To zależy: błękitni i czerwoni nie; biali tak.
 — Należysz zatem do białych?
 — Gdybym do nich nie należał — odparł Picaut, wzruszając ramionami — czy byłbym tutaj, ja, skazany na śmierć, tak samo, jak pan? Jesteśmy naprawdę równi wobec prawa.
 — Doskonale! zatem jesteś tutaj...?
 — Chłopcem stajennym.
 — Zaprowadź mnie do właściciela zajazdu.
 Oberżysta już spał, ale go obudzono. Przyjął Michała z pewną nieufnością, ale baron, który rozumiał, że niema czasu do stracenia, powiedział odrazu owe pięć wyrazów:
 — Ulica du Château, Nr. 3.
 Zaledwie oberżysta usłyszał hasło, nieufność jego znikła.
 — Czy macie tu jakich podróżnych? — spytał Michał.
 — Jednego — odparł oberżysta.
 — Jakiego rodzaju?
 — Najgorszego! Tego człowieka trzeba się strzedz.
 — Znacie go zatem?