Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/701

puszczał bowiem, że jest to marynarz wysłany przez kapitana, by przewieźć Michała na pokład. Wszelako omylił się, człowiek z wędką ani drgnął.
 — Zdaje mi się jednak — rzekł tylko — że kochany pan nie zna pierwszej zasady sztuki rybołówstwa.
 — Jakaż to zasada? — spytał Courtin.
 — Kto chce łowić ryby, ten musi się strzedz czterech rzeczy.
 — Jakichże to?
 — Wiatru, psów, kobiet i gadułów.
 — Ba! przekonacie się niebawem, że moje gadulstwo nie jest takie natrętne, gdy wam zaproponuję kilka, powiedzmy pięć, franków za wyświadczenie mi przysługi.
 — Tylko bez tych ceregieli, prosto z mostu, czego chcecie ode mnie?
 — Żebyście mnie przewieźli w swej łódce do „Jeune-Charles“.
 — Co to jest „Jeune-Charles“? — spytał marynarz z miną najniewinniejszą w świecie.
 — To — odparł Courtin, pokazując mu kapelusz nieprzemakalny, który podniósł z ziemi, a na którym widniał dokoła główki napis: LE JUENE-CHARLES.
 — Ale macie też dobry wzrok, skoro przeczytaliście to po ciemku! A czego chcecie na tym statku?
 — Jestem dzierżawcą pani baronowej de la Logerie.
 — Co więcej?
 — Przybywam w jej imieniu powiedzieć, że wszystko stracone, że zamiar ucieczki wykryto i że trzeba, żebyście odpłynęli jak najśpieszniej.
 — Sufficit! — odparł marynarz — ale to nie moja rzecz. Jestem tylko porucznikiem. Zawiozę was do kapitana, któremu opowiecie wszystko.