Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/735

kim wieśniacy przyglądają się zawsze monecie złotej i srebrnej. Wszelako nie chciał, żeby ta ciekawość się spotęgowała, i, udając, że szuka czegoś w szufladzie, zarzucił na papiery serwetę zieloną, która okrywała stół i zwieszała się do ziemi. Poczem, zwracając się do przybysza, zapytał ostrym tonem:
 — Czego chcecie?
 — Spełnić zlecenie — odparł Courtin.
 — Kto was przysyła?
 — Pan de la Logerie; jestem jego dzierżawcą i powiernikiem.
 — Mówcie zatem.
 — Ale bo kiedy nie wiem, czy mogę — rzekł Courtin z całą pewnością siebie.
 — Jakto?
 — Bo to nie do pana przysyła mnie pan de la Logerie.
 — A do kogo? — spytał Pascal, marszcząc brwi z niepokojem.
 — Do innej osoby, do której pan ma mnie zaprowadzić.
 — Nie wiem, co chcecie powiedzieć — odparł Pascal, nie mogąc ukryć zniecierpliwienia wobec takiej nierozwagi Michała.
 Courtin, który zauważył jego zakłopotanie, zrozumiał, że posunął się za daleko, jak na początek, ale teraz niebezpiecznie było cofać się.
 — Jak się nazywacie? — spytał po chwili Pascal.
 — Courtin, do usług.
 — Z jakiej parafii jesteście?
 — A no, z jakiej-żeby? z Logerie.
 Pascal wziął notatnik, przerzucał go przez kilka