Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/796

 Furtyanka, uznając widocznie, że uściski ich trwały zbyt długo, zakaszlała z lekka. Matka Marta usunęła łagodnie Maryę, zatrzymując jednak jej rękę w swojej dłoni:
 — Siostro! siostro! Ktoby przypuścił, że zobaczymy się w takich okolicznościach.
 — Taka była wola Boga, należy jej się poddać — odparła Karmelitanka.
 — Jakże surowa bywa niekiedy ta wola! — westchnęła Marya.
 — Co mówisz, siostro! Dla mnie ona miłosierna i łagodna. Wszak Bóg mógł był mnie jeszcze długie lata pozostawić na ziemi, a oto raczy mnie powołać do siebie.
 — Odnajdziesz ojca naszego, tam w górze! — rzekła Marya.
 — A kogóż zostawiam na ziemi!
 — Naszego dobrego przyjaciela, Jana Oullier’a, który żyje i zawsze cię kocha, Berto.
 — Dziękuję!... I kogo jeszcze?
 — Męża mojego... i dwoje dzieci: syna Piotra i córkę Bertę; nauczyłam je błogosławić ciebie.
 Lekki, zaledwie dostrzegalny rumieniec przemknął się po licach umierającej.
 — Drogie dzieci! — szeptała — jeśli Bóg udzieli mi miejsca przy swoim boku, przyrzekam ci, że będę się za nie modliła.
 Naraz rozległ, się dzwonek, a potem dobiegł z korytarza odgłos kroków, zbliżających się do celi. Marya padła na kolana przy łóżku Berty. Wszedł ksiądz, niosąc w lewej ręce święte cyboryum, a w prawej hostyę poświęconą. W tej chwili Marya uczuła, że dłoń Berty szuka jej dłoni, sądziła, iż chce ją tylko uścisnąć; ale pomyliła się: Berta, wsunęła jej do ręki medalionik, szepcąc: