Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/19

za którą ja lub pan, mielibyśmy się rumienić. Bo przecież i ja jestem szlachcicem.
 — Pan jesteś szlachcicem?
 — Tak, nawet starej daty.
 — Każę go więc łamać kołem — pomruknął nieznajomy — ot!... na co mu blankiet posłuży.
 — No i cóż? Czy raczysz pan dać mi ten blankiet? — spytał Cauvignac.
 — Cóż robić!... muszę dać — odpowiedział stary.
 — Ja pana nie zmuszam, proponuje tylko zamianę: nie chcesz dać mi blankietu, ja nie dam listu.
 — Gdzież list?
 — A gdzie blankiet?
 I Cauvignac jedną ręką podawał list, gdy tymczasem drugą odwodził kurek pistoletu.
 — Schowaj pan broń swoją — rzekł nieznajomy, rozrzucając fałdy swego płaszcza — ja mam także pistolety, również przygotowane. Postąpmy lepiej zgodnie, i... oto blankiet.
 — Oto list.
 Zamiana papierów odbyła się uczciwie, w milczeniu; każdy powoli i z uwagą obejrzał otrzymany papier.
 — Gdzie pan teraz pojedziesz?... — spytasz Cauvignac.
 — Ja muszę popłynąć na prawy brzeg rzeki.
 — A ja na lewy — odopwiedział Cauvignac.
 — Jakże zrobimy?... Moi ludzie są na tym brzegu, gdzie pan jedziesz, a pańscy tam gdzie ja się udaję.
 — Nic łatwiejszego; przyślij pan moich, ludzi w swojej łódce, ja zaś pańskich, w mojej odesłać każę.
 — Pan masz bystry i wynalazczy umysł.
 — Zrodziłem się na dowódcę armji — rzekł Cauvignac.
 — Nawet już nim pan jesteś.
 — A!... prawda, zapomniałem o tem.
 Nieznajomy kazał przewoźnikowi odwiązać łódkę i skierować się w przeciwną stronę brzegowi, z którego wypłynął.
 Cauvignac, spodziewając się tu jakowejś zdrady, podniósł się nieco i śledził odpływającego oczyma, trzymając ciągle pistolet w ręku, gotów dać ognia za byle podejrzanem poruszeniem nieznajomego, lecz starzec nie raczył nawet zwrócić uwagi na tę nieufność, której był przedmio-