Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/50

 — Czekam — rzekła Nanona, powabnie kłaniając się. — Co Wasza książęca mość chciała wiedzieć?
 — Chciałem wiedzieć, na czyje przyjęcie przygotowałaś kolację.
 — Już ci powiedziałam, Mości książę, żem miała sen, co mi oznajmił, że chociaż opuściłeś mnie wczoraj, dziś jeszcze, znowu, do mnie powrócisz. A sny mnie nigdy nic zwodzą. Ta kolacja więc oczekuje na ciebie, kochany książę.
 Książę skrzywił się, co ujść miało za ironiczny uśmiech.
 — A te dwie poduszki? — spytał.
 — Jakto! książę, przyjechawszy do mnie, chciałbyś na nocleg wracać do Libournu? O! jeśli tak, sen zawiódłby mnie tą razą, a on rokował, że książę pozostaniesz u mnie.
 Książę po raz drugi skrzywił się, a skrzywienie to więcej jeszcze było znaczącem, niż pierwsze.
 — A ten zachwycający negliż pani, ta miła woń, te wyborne pachnidła?...
 — Jestem ubrana, jak zawsze, kiedy cię oczekuję, mości książę, a pachnidła zwykły uprzyjemniać mój buduar, gdyż sam mi mówiłeś, że je bardzo lubisz.
 — A więc czekałaś na mnie?... — zapytał książę szyderczo.
 — Co to jest!... — odpowiedziała Nanona, również brwi marszcząc — czy nie masz książę zamiaru zaglądania do szaf?... Czy czasem nie, jesteś zazdrosnym?
 I tu parsknęła śmiechem.
 Książę przybrał majestatyczną postać.
 — Ja zazdrosnym!... O!... dzięki Bogu, nie jestem tyle śmiesznym! Będąc starym, wiem, że jestem stworzony nato, aby mnie oszukiwano; lecz tym, co mię oszukują, chciałbym przynajmniej dowieść, że nie jestem dudkiem.
 — A jakże im tego dowiedziesz, Mości książę?... — zapytała Nanona — ciekawa jestem wiedzieć...
 — O!... nie jest to tak trudnem, tymczasem pokażę ci tylko pewien papier.
 — Mnie się już — nic nie śni; w moich latach nie miewa się snów; lecz zato odbieram listy. Przeczytaj ten, jest on dość zajmujący.
 Nanona ze drżeniem odebrawszy z rąk księcia bilet, zmieszała się bardzo na widok charakteru pisma, jednak-