Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/9

 — A no, to zanim się pan doczekasz tego, którego szukasz, a który koniecznie będzie musiał tędy przejeżdżać, gdyż nie ma tu innej drogi, moglibyście panowie wstąpić do mnie i pokrzepić swe siły.
 — Nie potrzebujemy tego... Pozostaje mi tylko podziękować ci i zapytać, która teraz godzina?
 — Oto właśnie bije szósta na wiejskim zegarze. Racz pan posłuchać dzwonu.
 — Dobrze. Teraz, czy zrobisz mi jeszcze ostatnią przysługę, panie Biscarros?
 — Z miłą chęcią.
 — Powiedz mi, gdzie ja tu mogę dostać łódki i przewoźnika?
 — Czy pan chcesz przeprawić się przez rzekę?
 — Nie, chcę się przejechać po niej.
 — Nic łatwiejszego; rybak, który mi ryby dostarcza... Ale... czy pan lubisz ryby? — zapytał Biscarros sposobem nawiasowym, powracając do swej myśli, mającej na celu pozostawienie nieznajomego u siebie na kolacji.
 — Nieszczególna to potrawa, ryba — odpowiedział podróżny — gdy jednak dobrze jest przyprawiona, nie gardzę nią w potrzebie.
 — Mam zawsze wyborne ryby.
 — Winszuję ci, panie Biscarros, lecz powróćmy do tego co ci je dostawia.
 — A prawda!... O tej godzinie skończył już on swoją robotę i niezawodnie obiaduje. Stąd można widzieć jego łódkę, przywiązaną do wierzby, niedaleko tego wiązu. Dom jego ukryty tą oto łoziną. Zastaniesz go pan zapeewne przy obiedzie.
 — Dziękuję ci, panie Biscarros, dziękuję — rzekł nieznajomy.
 I dawszy znak swoim towarzyszom, galopem popędził ku drzewom, a wkrótce zastukał do wskazanej chatki.
 Żona rybaka otworzyła drzwi.
 Rybak, jak przepowiedział Biscarros, siedział przy stole.
 — Weź wiosła — rzekł rycerz — i chodź za mną; zarobisz talara.
 Rybak powstał z pośpiechem i spytał:
 — Czy pan chcesz popłynąć do Vayres?
 — Nie, odwieziesz mię tylko na środek rzeki, i pozostaniesz tam ze mną przez kilka minut.