Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/93

macji i albo i się bardzo mylę, kochana Nanono, albo będę kiedyś wielkim politykiem.
 — Co to za piękne powołanie polityka!
 — Spójrz-no na Mazariniego: on daleko zajdzie, jeśli go tylko... nie powieszą.
 — Ze mną to samo, co z Mazarinim; dlatego też jednej się tylko rzeczy obawiam: żeby mię nie powieszono.
 — Na szczęście w tobie mam nadzieję, kochana Nanono, a sama ta myśl, dodaje mi śmiałości i odwagi.
 — A więc jesteś wojskowym?
 — I w potrzebie dworzaninem. A! wiele skorzystałem u księcia de Longueville.
 — I cóżeś się tam nauczył?
 — Tego, czego się można nauczyć na dworze książąt: wojować, intrygować, zdradzać.
 — I do czegóż cię to doprowadziło?
 — Do najświetniejszego położenia.
 — Któreś — utracił?
 — Cóż robić? Przecież książę de Condé stracił również swoje. Nie my rządzimy wypadkami, lecz wypadki nami. Kochana siostro! czemkolwiek jestem, rządziłem jednak Paryżem!
 — Ty?
 — Tak, ja!
 — Jak długo?
 — Przez trzy godziny i trzy kwadranse, według najdokładniejszej rachuby.
 — Tyś rządził Paryżem?
 — Jak cesarz.
 — Jakże się to stało?
 — Bardzo prostym sposobem. Wiesz, że koadjutor pan de Gondy, to jest opat de Gondy...
 — Wiem, wiem!
 — Był wyłącznym panem stolicy. W tym właśnie czasie służyłem u księcia d‘Elboeuf. Jest to książę Lotaryngski, nie jest więc wstydem służyć jemu. W tym czasie, książę d‘Elboeuf był w nieprzyjaznych stosunkach z koadjutorem. Dlatego więc zrobiłem ruch na korzyść księcia d‘Elboeuf i wziąłem do niewoli...
 — Kogo? Koadjutora?
 — Nie jego, nie wiedziałbym bowiem, co z nim robić,