Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/103

pożegnały zgromadzonych, i już od tej chwili, nie spuszczam z oczu młodej księżnej i jej syna".
 — I jej syna!... — powtórzył Canolles, zwracając się do wicehrabiny. Do djabła! zdaje mi się, że kłamię, a jednak wcale tego nie chciałbym.
 — Uspokój się pan — odpowiedziała Klara, śmiejąc się — zaraz go pan zobaczysz.
 — „I jej syna" — dalej czytał Canolles z uśmiechem.
 I depeszę temi zakończył wyrazy:
 „Mam zaszczyt pisać ten list do Waszej wielebności z pokoju księżnej, siedząc u węzgłowia Jej łoża".
 Poczem podpisał, a z uszanowaniem poprosiwszy Klary o pozwolenie, zadzwonił.
 Wszedł kamerdyner.
 — Zawołaj mego lokaja — rzekł Canolles — a gdy będzie w przedpokoju, daj mi znać.
 — Nie upłynęło pięciu minut, gdy oznajmiono baronowi, że Castorin czeka w przedpokoju.
 — Weź tę depeszę — rzekł mu Canolles, odnieś ją dowódcy moich dwustu ludzi, i powiedz, żeby ją natychmiast odesłał przez umyślnego do Paryża.
 — Lecz, panie baronie — powiedział Castorin, któremu podobne polecenie wydane w nocy, zdawało się niebardzo przyjemnem do wykonania — mówiłem już panu, że z namowy Pompéego, przyjąłem służbę u Jej książęcej mości.
 — To też w imieniu księżnej rozkaz ten ci wydaję. Racz Wasza książęca mość potwierdzić moje słowa — rzekł obracając się do Klary. Wiesz, pani, ile na tem zależy, by list ten natychmiast był oddany.
 — Oddać list — dumnie wyrzekła mniemana księżna
 Castorin skłonił się do ziemi i wyszedł.
 — A teraz — rzekła Klara, wyciągając ku Canollesowi złożone rączki — pan odejdziesz, nieprawdaż?
 — A twój syn, pani?... — spytał Canolles.
 — To prawda — powiedziała Klara z uśmiechem — zaraz go pan zobaczy.
 W rzeczy samej, ledwie wicehrabina tych słów domówiła, gdy według ówczesnego zwyczaju zaczęto skrobać do drzwi.
 Modę tę, zastępującą pukanie, wprowadził kardynał Richelieu, bezwątpienia z przywiązania do kotów.
 Podczas jego długiej władzy, wszyscy skrobali do drzwi