Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/124

 — To znaczy, że ja nie jestem księżną de Condé, lecz tylko wicehrabiną de Cambes, jej pierwszą damą honorową. Księżna odjechała wczoraj wieczorem ja zaś w tej chwili, by się z nią połączyć...
 Canolles stał nieruchomy; widocznie nie miał chęci odgrywania dalszego ciągu komedji przed lokajami.
 Wicehrabina chcąc mu dodać odwagi, tak słodko nań spojrzała, że wywołała to, czego pragnęła; Canolles bowiem, namarszczywszy brwi, ciągnął dalej:
 — A więc oszukano króla, a gdzież jest książę d‘Enghien?
 — Kazałam Pierrotowi wócić do ogrodu — odezwał się jakiś surowy głos wchodzącej we drzwi damy.
 Była to księżna wdowa, która oparta na ramieniu dwóch dam weszła do pokoju i tak dalej mówiła de Canolles.
 — Wracaj pan do Paryża, do Nantes, do Saint-Germain; wracaj wreszcie do dworu, gdyż twoje poselstwo skończyło się... Powiesz pan królowi, że prześladowani zwykle uciekają się do wybiegów, którym nawet siła sprostać nie może. Jednakowoż, możesz pan zostać w Chantilly, by mnie strzec jeszcze; lecz ja nie opuściłam i nie opuszczę zamku, gdyż nie taki jest mój zamiar. A teraz, żegnam cię, panie baronie.
 Canolles, czerwony ze wstydu, ledwie miał siłę ukłonić się, a spojrzawszy na wicehrabinę, tonem wyrzutu poszepnął:
 — A! pani! pani!
 Wicehrabina zrozumiała spojrzenie i wyrazy.
 — Pozwól mi wasza książęca mość — powiedziała, zwracając się do księżnej wdowy — przedstawić choć jeszcze przez chwilę rolę córki twojej. Chcę bowiem, imieniem znakomitych władców Chantilly, podziękować panu baronowi de Canolles za uszanowanie nam okazane i za delikatność, której użył przy wykonaniu tak trudnej misji. Śmiem wierzyć, że Wasza książęca mość tegoż samego jesteś zdania i mam nadzieję, że połączyć raczysz swoje podziękowania z mojemi!
 Wdowa, rozczulona temi słowami, być może odgadując część tajemnicy, głosem nieco wzruszonym powiedziała:
 — Zapominam przykrości jakieś nam pan sprawił, a dziękuję za wszystko, coś uczynił dla mego domu.
 Canolles ukląkł na jedno kolano przed księżną, a ta