Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/132

czajnego sto talarów byłoby dosyć, ale podobnymi ludźmi otaczać się nie możemy, zwłaszcza kiedy idzie o współzawodnictwo z królem, rozumiesz, z samym królem. Potrzeba nam właśnie ludzi z pańską^postawą, rozumem i znaczeniem. Cóż u djabła! tak mało się cenisz; bo mnie się zdaje, że wart jesteś cztery tysiące liwrów!
 — Widzę jasno do czego to wszystko zmierza — zawołał mieszczanin — nie jestże to czysty napad?
 — Pan nas znieważasz — rzekł Cauvignac — i gdyby nam nie szło o zachowanie dobrego imienia armji książąt, obelgę jakąś nam wyrządził, życiem byś przypłacił. A więc panie, daj nam swoje pieniądze; widzisz bowiem konieczną tego potrzebę.
 — Któż w takim razie zapłaci mojemu prokuratorowi?
 — Ja!
 — Pan? czy dasz mi na to jaki dowód?
 — Z wszelkiemi formalnościami!
 — Podpisany przez niego?
 — Własnoręcznie.
 — No! kiedy tak, co innego!
 — A widzisz pan! Przystajesz zatem?
 — Ha! cóż robić, muszę przystać kiedy nie można inaczej.
 — No! a teraz daj nam adres prokuratora i bliższe konieczne objaśnienia.
 — Powiedziałem już, że to są koszty wypływające z procesu przegranego.
 — Z kim?
 — Z pewnym Biscarros występującym z prawami dziedzictwa po swej żonie, która była Orleanką.
 Cauvignac spojrzał na towarzysza, jakby mu chciał powiedzieć: „nie bój się, mam się na baczności".
 — Biscarros?... — powtórzył Caurignac — czy to nie ten oberżysta z okolic Libournu?
 — Właśnie ten sam! mieszka niedaleko miasteczka Saint-Martin-de Cubsac.
 — W hotelu pod „Zlotem cielęciem".
 — Tak jest, alboż go znasz?
 — Trochę.
 — Nędznik, zmusił mnie do zapłacenia sumy...
 — Której nie byłeś winien.