Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/134

 — Teraz — rzekł Cauvignac do Ferguzona — weź ten list, pieniądze, przebierz się za rzemieślnika i ruszaj prędko do prokuratora.
 — Co ja tam będę robił?...
 — Oddasz mu pieniądze, a weźmiesz kwit.
 — Nic nie rozumiem!
 — Tem lepiej — poselstwo będzie dokładniej spełnione.
 Ferguzon pokładał wielkie zaufanie w swoim kapitanie; dlatego też nic nie odpowiedziawszy, ruszył ku drzwiom.
 W pół godziny powrócił, zastawszy Cauvignaca siedzącego z mieszczaninem przy stole, raczącego się owem sławnem winem orleańskiem, które to niegdyś tak mile głaskało podniebienie Henryka IV-go.
 — I cóż? — zapytał Cauvignac.
 — Cóż ma być — jest kwit.
 — Czy z pewnością?
 Cauvignac podał papier stemplowy mieszczaninowi.
 — A co, czy formalny?
 — Zupełnie.
 — Nie czynisz więc żadnych zarzutów i oddasz mi pieniądze?
 — Z chęcią.
 Mieszczanin wyliczył cztery tysiące liwrów.
 — Tym więc sposobem jestem wykupiony.
 — Naturalnie, chyba, gdybyś koniecznie sam chciał służyć.
 — Osobiście nie, ale...
 — Wiesz co — rzekł Cauvignac — mam jakieś przeczucie, że zanim się rozłączymy, załatwimy ze sobą drugą sprawę.
 — Być może — rzekł mieszczanin, uspokojony odebraniem kwitu — ja mam synowca...
 — A! a!
 — Chłopak burda i awanturnik.
 — I od którego chciałbym się uwolnić?
 — Niekoniecznie, ale zdaje mi się, zdałby się na żołnierza.
 — Przyślij mi go, a zrobię z niego bohatera.
 — Mam i drugiego kuzyna, chłopca pełnego zalet, mającego chęć przyjąć obowiązek, a za którego przymuszony jestem płacić znaczną pensję...
 — Tak dalece, że wolałbyś, aby przywdział kaszkiet.