Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/135

Przyślij mi więc obydwóch, a cały interes będzie cię kosztował pięćset liwrów.
 — Pięćset liwrów? nie rozumiem...
 — Bezwątpienia. Płaci się wpisowe.
 — Kiedy tak, dlaczegóż każesz mu płacić, kiedy ja wcale nie wstępuję do was.
 — Mam w tem szczególne przyczyny; twoi kuzyni zapłacą każdy z nich po dwieście pięćdziesiąt liwrów i nie usłyszysz już o nich więcej.
 — Do djabła!... to dosyć ponętne co mi mówisz. A dobrze im tam będzie?
 — Powiadam ci, że jak raz zakosztują służby pod moimi rozkazami, toby się nawet z cesarzem chińskim zmienieć nie chcieli. Spytaj się tych panów, jak ich żywię. Odpowiedz, Barrabasie i ty, Carrotelu.
 — W samej rzeczy — odpowiedzieli zapytani — żyjemy, jak panowie.
 — A jak są odziani, przypatrz im się.
 Carrotel okręcił się na jednej nodze, aby ze wszech stron ukazać swe gustowne ubranie.
 — Widzę — rzek! mieszczanin — że nic nie można zarzucić ich ubraniu.
 — A zatem przyślesz mi swoich młodzieńców?
 — Z wielką chęcią. Długo się tu zatrzymasz?
 — Wyjeżdżamy jutro rano, wszakże zaczekać możemy, daj nam pięćset liwrów, a interes skończony.
 — Kiedy mam tylko dwieście pięćdziesiąt.
 — Daj je teraz, a drugie tyle przyślesz przez kuzynów, co będzie ci służyło za wyborną wymówkę, bo inaczej, pojmujesz, mogliby się czegoś domyśleć.
 — Lecz mogą mi powiedzieć, że dość z nich jednego do spełnienia rozkazu.
 — Powiesz im, że drogi niepewne i dasz każdemu dwadzieścia pięć liwrów, będzie to zaliczenie ich żołdu.
 Mieszczanin wytrzeszczył oczy.
 — Wistocie — rzekł — trzeba być na to wojskowym, aby się nie zrazić żadną przeciwnością.
 I wyliczywszy dwieście pięćdziesiąt liwrów Cauvignacowi, oddalił się, uradowany, że znalazł sposobność umieszczenia za pięćset liwrów kuzynów, którzy go kosztowali rocznie przeszło sto pistoli.