Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/137

nowoczesnych uczonych za bajeczne poczytywane, tak małe oczy prokuratora, błyskały ogniem skąpstwa i chciwości.
 — Panie — ozwał się Cauvignac — wybacz, żem wszedł tu nie oznajmiwszy się pierwej; lecz, dodał uśmiechając się jak najmilej — to jest przywilejem mego obowiązku.
 — Przywilejem pańskiego obowiązku? — powtórzył Rabodin — a jakiż jest pański obowiązek, jeśli spytać wolno?
 — Jestem wysłany przez Jego Królewską Mość.
 — Jego Królewską Mość.
 — Tak, panie.
 — Nie rozumiem pana.
 — Lecz zaraz zrozumiesz. Czy znasz pan Biscarrosa?
 — Znam; jest to mój klijent.
 — No! jakżeż się panu podoba?
 — Hę! uważam go za poczciwego człowieka.
 — A więc, mylisz się pan.
 — Jakto, mylę się!
 — Bo ten poczciwy człowiek jest buntownikiem.
 — Buntownikiem?
 — Tak, panie, buntownikiem. Korzystając bowiem z odosobnionego położenia swej oberży, przyjmował u siebie ludzi źle myślących.
 — Doprawdy!
 — Zobowiązał się nawet otruć króla, królową i kardynała Mazariniego, gdyby się przypadkiem w jego oberży zatrzymali.
 — Ależ to niemożliwe!
 — Biscarrosa tego ja aresztowałem i odesłałem do więzienia w Libournie, jako winnego zbrodni zdrady ojczyzny.
 — A!... pan mnie przerażasz!... — krzyknął prokurator, rzucając się w krzesło.
 — Co jeszcze gorsza — mówił dalej Cauvignac — że pan jesteś w tę sprawę wmieszany.
 — Ja, panie!... — zawołał prokurator, a twarz jego w miejsce żółtego, zielony przybrała kolor. — Ja wmieszany! a to jakim sposobem?
 — Posiadasz pan w swych rękach sumę, którą ten zdrajca Biscarros przeznaczył na utrzymanie armji buntowniczej.
 — To prawda, panie, żem otrzymał dla niego.