Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/147

jaki kobiece ubranie, w którem, jeśli ci mam prawdę wyznać bardzo ci do twarzy.
 — Panie — powiedziała wicehrabina z pomięszaniem, które napróżno ukryć usiłowała — gdyby nie kilka twoich rozsądnych wyrażeń wzięłabym cię za warjata.
 — Nie powiem ci podobnej grzeczności; za rozumne jednak uważam przebranie się, gdy kto do spisku należy.
 Młoda kobieta rzuciła na Cauvignaca pełne niepokoju spojrzenie.
 — W istocie, panie — rzekła — zdaje mi się, żem cię gdzieś widziała, lecz gdzie... żadną miarą przypomnieć sobie nie mogę.
 — Najpierw, jak już powiedziałem, na brzegach Dordonji.
 — A po raz drugi?
 — Po raz drugi w Chantilly.
 — W dzień polowania?
 — Tak.
 — A więc, panie, wcale nie mam powodu obawiać się ciebie; jesteś bowiem z naszej partji.
 — Z czego pan to wnosisz?
 — Z tego, żeś pan był u księżnej.
 — Pozwól pan sobie zrobić uwagę, że z bytności mojej u księżnej wniosków wyprowadzać nie można.
 — Zdaje mi się jednak...
 — Tylu tam było ludzi, że pewnym być nie można, czy wszyscy bawiący przyjaciółmi byli.
 — Strzeż się pan, bo mogę złe mniemanie powziąć o tobie.
 — Myśl pan sobie co chcesz; wrcale nie jestem obrażliwy.
 — Lecz wreszcie, czego pan żądasz?
 — Chcę cię panie, jeśli tylko na to zezwolisz, ugościć w tej oberży.
 — Dziękuję panu; obejdę się bez jego grzeczności. Czekam na jednego znajomego.
 — Wybornie! Zsiądź z konia wicehrabio, a tymczasem, nim nadejdzie gość oczekiwany, pomówimy z sobą.
 — Co pani rozkażesz?... — spytał Pompée.
 — Najmij pokój i zamów kolację — odpowiedział mu Cauvignac.
 — Za pozwoleniem pańskiem — przerwała wicehrabi-