Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/155

jasno nie przekonywały, że pani czekasz ma mnie... lecz nie dla mnie.
 — Tak baronie, masz słuszność — odrzekła Klara ze swym zachwycającym uśmiechem — jeszcze jeden dług więcej chcę zaciągnąć u ciebie.
 — Jaki?
 — Wybawienie mnie od grożącego niebezpieczeństwa... którego jednak sama pojąć nie mogę.
 — Od niebezpieczeństwa?
 Klara zbliżyła się do drzwi i zasunęła rygiel.
 — Poznano mnie — rzekła.
 — Kto panią poznał?
 — Człowiek, którego nazwiska nie znam, lecz głos jego i twarz bardzo mi są znajome. Zdaje mi się, że głos ten słyszałam owego wieczoru, kiedyś pan w tym samym pokoju otrzymał rozkaz bezwłocznego wyjechania do Mantes, a twarz podobną widziałam na polowaniu w Chantilly, w dniu, w którym przedstawiałam księżnę de Condé.
 — Za kogóż więc bierzesz go pani?
 — Za agenta księcia d‘Epernon, a tem samem za naszego nieprzyjaciela.
 — Do djabła!... — rzekł Canolles — i pani powiadasz, że on cię poznał?...
 — Jestem tego pewną, wymienił bowiem moje nazwisko, utrzymując, że jestem mężczyzną. Wszędzie do koła są oficerowie królewskiego stronnictwa; znają mnie jako sprzyjającą sprawie książąt, może chcianoby mnie niepokoić; ale kiedy pan przyjechałeś, niczego się nie obawiam. Pan sam jesteś oficerem, stronnikiem tej samej co i oni partji, a więc będziesz obrońcą moim.
 — Niestety!... — rzekł Canolles — obawiam się, czy nie będę zmuszony zamiast obrony i opieki, ofiarować na twe usługi pani szpadę tylko moją.
 — Jestże to prawdą?... — zawołała Klara w uniesieniu.
 — Dałem sobie słowo, posłać prośbę o uwolnienie ze służby z miejsca, gdzie spotkam panią, a że spotkałem cię, prośba więc moja z Jaulnay datowaną będzie.
 — A więc pan jesteś wolnym! wolnym!... Możesz przyłączyć się do stronnictwa sprawiedliwego, uczciwego; możesz pan służyć sprawie książąt, to jest sprawie całej szlachty.... O! wiedziałam, że jesteś zanadto szlachetnym, byś nie miał wejść na drogę prawą.