Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/169

 — Komuż zawdzięczać mam te bezpotrzebne ostrożności?... — spytał Canolles z uśmiechem.
 — Królowi, który co tylko czyni, dobrze czyni.
 — Bezwątpienia. Chroń mnie Boże, bym miał Jego Królewską Mość spotwarzać, choćby nawet w tym wypadku; chciałbym jednak mieć sobie udzielone niektóre konieczne objaśnienia.
 Rozkazuj pan, jestem cały na jego usługi; ośmielę się tylko uczynić panu wzmiankę, że garnizon z niecierpliwością go wygląda.
 — Cóż u djabła!... — mruknął Canolles — cały garnizon zatrudniać dla jednego więźnia.
 Głośno zaś dodał:
 — To ja jestem na pańskie rozkazy i gotów iść, gdzie mnie powiedziesz.
 — Pozwól mi pan iść naprzód — rzekł oficer.
 Canolles udał się za nim, ciesząc się w duchu, że się dostał w ręce tak dobrego człowieka.
 — Sądzę, że pana czekają tortury zwyczajne, cztery dzbanki tylko — rzek mu do ucha Barrabas.
 — Tem lepiej — odpowiedział Canolles — mniej napuchnę.
 Na podwórzu cytadeli, Canolles ujrzał stojącą pod bronią część garnizonu.
 Wtedy oficer, towarzyszący mu, wyjął szpadę i grzecznie się ukłonił.
 — Mój Boże, ileż tu ceremonji!... — mruknął Canolles.
 W tejże chwili pod sąsiedniem sklepieniem rozległ się odgłas bębna; Canolles odwrócił się i ujrzał, jak drugi oddział żołnierzy, wyszedłszy z pod sklepienia, stanął za pierwszym.
 Teraz oficer podał Canollesowi dwa klucze.
 — Co to ma znaczyć?... — spytał baron.
 — Spełniamy ten obrzęd według przyjętego zwyczaju.
 — Za kogóż mnie więc bierzecie?... — zapytał Canolles zdziwiony nadzwyczaj.
 — Za pana barona de Canolles...
 — Dalej.
 — Za gubernatora wyspy Saint-George.
 Canolles ledwie się zdołał na nogach utrtrzymać.
 — Będę miał honor — mówił dalej oficer — oddać pa-