Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/181

 — Mówią, że dla pani nie trudne było zwycięstwo, gdyż oficer nie równą z nią walczył bronią. W każdym razie, jedna rzecz szczególniej uderzyła mnie w opowiadaniu tej dziwnej przygody...
 I z jeszcze większą zawziętością, książę utkwił w wicehrabinie swoje małe oczy.
 Nie było środka cofać się dlatego też wicehrabina przygotowała się do dzielnej obrony.
 — Mów, książę... Mów, co cię tak uderzyło?
 — Twoja, pani, zadziwiająca zręczność, z którą odegrałaś tę małą konieczną rolę; w istocie, jeśli wierzyć mam wieściom, oficer ten, już znał poprzednio twego masztalerza, a podobno widział i ciebie, pani.
 Te ostatnie wyrazy, chociaż powiedziane z ostrożnością człowieka, umiejącego żyć w świecie, uczyniły głębokie na Klarze wrażenie.
 — Książę powiadasz, że on mnie widział?
 — Porozumiejmy się, pani; nie ja to mówię, to tylko opowiada nieokreślona osoba, osoba, której wpływowi podlegają zarówno królowie, jak i ostatni z ich poddanych.
 — Gdzież więc on mnie widział?
 — „Powiadają", że widział panią na drodze z Libournu do Chantilly, w wiosce zwanej Jaulnay, lecz widzenie trwało niedługo, gdyż młodzieniec ów otrzymał od księcia d‘Epernon rozkaz jechania natychmiast do Mantes.
 — Lecz pomyśl, książę, gdyby oficer ten widział w Jaulnay, toćby przecież poznał w Chantilly?
 — A! sławne. „Powiadają", o którym ci, pani, dopiero co mówiłem, ma na to wszystko odpowiedź gotową; ono też utrzymuje, że to było możliwem, bacząc, że spotkanie miało miejsce w ciemności.
 — O!... co teraz — odrzekła wicehrabina ze drżeniem — zupełnie pojąć nie mogę, co chcesz książę powiedzieć.
 — Widać, że niedokładnych udzielono mi wiadomości — odpowiedział książę, z wybornie udaną prostotą — wreszcie, cóż tak dziwnego w te chwilowem spotkaniu? Wprawdzie — dodał uprzejmie — pani masz tak odznaczającą się postać i oblicze, że niepodobna, aby one nawet po chwilowem spotkaniu, nie pozostawiły wrażenia głębokiego.
 — Lecz i to nawet miejsca mieć nie mogło — wtrąciła