Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/183

nice swoich aljantek, jeśli te, rozumie się, mają jakie tajemnice...
 — Wymówiłaś, pani, dopiero co wyraz, który w razie, gdyby go usłyszano, źle by mógł być zrozumiany. „Kobieca tajemnica!..." a więc ta podróż, to spotkanie, byłaby tajemnicą?
 — Porozumiemy się Mości książę, gdyż masz słuszność, lecz tylko w połowie. Spotkanie było niespodziewane, podróż zaś stanowiła tajemnicę, a nawet tajemnicę kobiecą, gdyż oprócz mnie, księżnej, nikt o niej nie wiedział.
 Książę uśmiechnął się.
 Ta dzielna obrona rozdrażniła jego przenikliwość.
 — A Lenet? — spytał — a Richon? a margrabina de Tourville? a ów wicehrabia de Cambes, którego wcale nie znam, o którym przy tej sposobności po raz pierwszy słyszałem? Lecz cóż? pani będziesz utrzymywała, że ponieważ wicehrabia jest twoim bratem, zatem tajemnica z rodzinnego nie wychodzi koła.
 Klara zaczęła się śmiać, aby nie rozgniewać księcia, którego czoło już się chmurzyć zaczynało.
 — Czy wiesz, książę... — powiedziała.
 — Nic nie wiem; zechciej mię też objaśnić; a jeśli to jest tajemnicą, obiecuję być niemniej ostrożnym od ciebie, pani, i udzielić jej tylko mojemu sztabowi.
 — Dobrze, powiem, chociaż przez to boję się zasłużyć na nienawiść pewnej znakomitej damy, którą niebezpiecznie jest mieć nieprzyjaciółką.
 Książę poczerwieniał nieznacznie.
 — Cóż to więc za tajemnica?... — spytał.
 — Czy wiesz, Mości książę, kogo mi w tę podiróż księżna de Condé przeznaczyła?
 — Nie wiem!
 — Ciebie, książę.
 — W istocie, przypominam sobie, księżna pytała mnie, czybym nie mógł towarzyszyć pewnej osobie, powracającej z Libournu do Paryża.
 — I książę odmówiłeś.
 — Zatrzymały mnie u posłów ważne zatrudnienia.
 — A tak, czekałeś, książę, na wiadomości od księżnej de Longueville.
 La Rochefoucault bystro spojrzał na wicehrabinę, jak