Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/215

 — Niepodobna. Są zwyczaje, z pod których wyłamać się nie można.
 — O! mój Boże!
 — Co tobie jest, Nanono?
 — Lękam się.
 — Czego?
 — Nie mówiłżeś sam, że parlamentarz przyjechał, aby cię uwieść lub przestraszyć?
 — Bezwątpienia; bo każdy z nich jedno z dwojga ma zawsze na celu. Może obawiasz się, Nanono, aby mnie nie przestraszył?...
 — O nie! Lecz uwieść cię może.
 — Obrażasz mnie.
 — Niestety! mój miły, mówię to, czego się boję.
 — Tak dalece powątpiewasz o mnie!... Za kogóż więc mnie bierzesz?
 — Za tego, jakim jesteś Canolles, to jest, za bardzo szlachetnego, ale i bardzo czułego człowieka.
 — Co to ma znaczyć?... — spytał Canolles z uśmiechem — kogóż więc przysyłają mi za parlamentarza? Czy, czasem nie kupidyna?
 — Być może.
 — A więc widziałaś go?
 — Nie widziałam, lecz słyszałam głos jego, a ten wydał mi się za słodki na parlamentarza.
 — Nanono, chybaś oszalała; dozwól mi spełnić mój obowiązek; zrobiłaś mię gubernatorem...
 — Byś mię bronił, mój kochany!
 — Uważasz-że mnie za tchórza, zdradzić cię zdolnego? Prawdziwie, obrażasz mnie, Nanono, swemi podejrzeniami.
 — A więc postanowiłeś widzieć się z tym młodzieńcem?
 — Obowiązek przyjąć mi go nakazuje, daj mi więc pokój...
 — Rób co chesz, mój przyjacielu — smutnie powiedziała Nanona. — Tylko jeszcze jedno słowo...
 — Słucham.
 — Gdzie go przyjmiesz?
 — W swoim gabinecie.
 — O jedną łaskę proszę ci, Canollu.
 — O cóż takiego?
 — Przyjmij go nie w gabinecie, lecz w sypialni.