Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/244

 — Mów, margrabino — -powiedziała księżna.
 — Udaję się nocą z dwustu muszkieterami na dwunastu łodziach; drugi oddział tejże siły postępować będzie prawym brzegiem rzeki; tymczasem tysąc lub więcej mieszczan....
 — Zechciej tylko pani zwrócić uwagę — rzekł la Rochefoucault — że już trzeba blisko dwu tysięcy ludzi...
 — Ja zaś — dodała Klara — z jedną rotą Saint-George wezmę; dajcie mi Nawajlczyków, a ręczę za wszystko.
 — Należy się nad tem zastanowić — rzekła księżna.
 Tymczasem książę de la Rochetoucault, uśmiechając się pogardliwie, patrzał z litością na kobiety, z taką pewnością rozprawiające o rzeczy, coby nawet najśmielszego mężczyznę w niemały kłopot wprowadziła.
 — A teraz słucham, wicehrabino — odezwał się Lenet i oddalił się z Klarą do okna.
 Klara powierzyła mu swą tajemnicę głosem cichym. Lenet wydał okrzyk radości.
 — Wistocie — rzekł, zwracając się do księżnej — jeśli Wasza książęca mość dasz wicehrabinie zupełną wolność działania, twierdza będzie wziętą.
 — Kiedy? — spytała księżna.
 — Kiedy się tylko Waszej książęcej mości podoba.
 — Wicehrabina wielkim jest wodzem! — szepnął Rochetoucault z ironją.
 — Wtedy dopiero o tem będziesz mógł sądzić, mości książę — odrzekł Lenet — skoro wejdziesz do twierdzy bez żadnego wystrzału.
 — Zgodzę się wówczas na to.
 — Jeśli więc wszystko jest tak pewnem, jak mówisz — powiedziała księżna — jutro zacząć potrzeba.
 — Racz Wasza książęca mość naznaczyć godzinę — odrzekła wicehrabina — w pokoju moim rozkazów czekać będę. Powiedziawszy to, skłoniła się i wyszła.